မွန္သံုးမွန္နဲ႔ ရြတ္မယ္

မွန္သံုးမွန္နဲ႔ရြတ္မယ္

************

တခါတုန္းကနႏၵမာတာဆုိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ႔မွာ နႏၵလုိ႔ အမည္ရတဲ့ သားတေယာက္ရွိလုိ႔ နႏၵရဲ႕အေမျဖစ္လုိ႔ နႏၵမာတာလုိ႔ေခၚတာပါ။ ျမန္မာလုိေျပာရင္ေတာ့ နႏၵေမေမပါ။

နႏၵမာတာကအိမ္အေပၚထပ္မွာ ပါရာယနသုတ္ကို အသံေနအသံထားမွန္မွန္နဲ႔ ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ေနပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲေ၀ႆ၀ဏ္ နတ္မင္းႀကီးကေကာင္းကင္ကေနျဖတ္သြားပါတယ္။ နႏၵမာတာရြတ္ဖတ္ေနသံၾကားေတာ့ ခဏရပ္ၿပီး သုတ္ဆုံးတဲ့အထိနာယူပါတယ္။သုတ္ဆုံးသြားေတာ့ နႏၵမာတာဆီသြားၿပီး သာဓုသာဓုငါ့ႏွမ သင္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္တဲ့ပါရာယနသုတ္ဟာ ျမတ္စြာဘုရားဗာ၀ရီပုဏၰားႀကီးရဲ႕ တပည့္(၁၆)ေယာက္ကိုေဟာထားတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ အကုန္ထပ္တူပါပဲ လုိ႔ ေျပာေတာ့ နႏၵမာတာက သင္ ဘယ္သူလဲ လုိ႔ျပန္ေမးပါတယ္။

ေ၀ႆ၀ဏ္နတ္မင္းကလည္းသူ႔နာမည္ကို ေျပာျပပါတယ္။နႏၵမာတာကလည္းခ်က္ခ်င္း လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီး ပါရာယနသုတ္ကုိ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ရတဲ့ ကုသုိလ္အဖုိ႔ဘာဂကိုအရွင္ နတ္မင္းအားလည္း အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္ လုိ႔ ေျပာၿပီးအမွ်ေ၀ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ေ၀ႆ၀ဏ္နတ္မင္းက သင္ ႏွမေပးတဲ့ ကုသုိလ္အမွ်ကိုလည္းခံယူပါတယ္။ကြၽႏ္ုပ္ကလည္း သင္ႏွမကုိ သတင္းကုသုိလ္ ေပးခဲ့ပါဦးမယ္။ မနက္ျဖန္မနက္ဒီၿမိဳ႕ကုိအရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႔ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ဦးေဆာင္ၿပီး သံဃာ(၅၀၀)ဆြမ္းခံႂကြပါမယ္။ဒီအတြက္ သင္ ႏွမက ဆြမ္းကုသုိလ္ယူပါ။ဆြမ္းကပ္ၿပီးတဲ့ အခါ ကြၽႏ္ုပ္ကိုလည္းအမွ်ေပးေ၀ပါဦး ေျပာၿပီး တရားေတာ္ကို ပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ ဒီပစၥည္းေတြကို လက္ခံပါ လုိ႔ စပါးေတြရယ္၊ စပါးက်ီရယ္ကို တန္ခုိးနဲ႔ဖန္ဆင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ဒါတင္မကပါဘူး။ဤ အမ်ဳိးသမီးေလးအသက္ရွည္သမွ်ကာလပတ္လုံး ဘယ္ေလာက္သုံးသုံးဒီစပါးေတြဟာ ေလ်ာ့ပါးကုန္ခန္းျခင္းမရွိပါေစနဲ႔ လုိ႔လည္း အဓိ႒ာန္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ေ၀ႆ၀ဏ္နတ္မင္းဖန္ဆင္းေပးခဲ့တဲ့အတုိင္း နႏၵမာတာဘယ္ေလာက္ပဲသုံးသုံးစပါးေတြက ေလ်ာ့မသြားေတာ့ပါဘူး။

အဂၤုတိၱဳရ္ပါဠိေတာ္၊ဒုတိယတဲြ၊စာမ်က္ႏွာ(၄၄၄) အ႒ကထာ၊တတိယတြဲ၊စာမ်က္ႏွာ (၁၆၉)

နႏၵမာတာရဲ႕၀တၳဳေလးကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေ၀ႆ၀ဏ္နတ္မင္းကသူႀကိဳက္တဲ့ ပါရာယနသုတ္ကိုနာၾကားလိုက္ရေတာ့ နႏၵမာတာကို စပါးေတြမ,စခဲ့ပါတယ္။ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္တခုခုကို ေန႔စဥ္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနမယ္၊ နတ္ေတြကအမ်ားႀကီးရွိတာဆိုေတာ့ ကုိယ္နဲ႔အႀကိဳက္ခ်င္းတူတဲ့နတ္တပါးပါးေတာ့ ရွိမွာပါ။ အႀကိဳက္ခ်င္းတူတဲ့နတ္ကသာဓုေခၚၿပီး သူတို႔စြမ္းႏိုင္သေလာက္ပံုစံတမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ကုိယ့္ကို ကူညီႏိုင္ပါတယ္။

နႏၵမာတာလိုေတာ့ နတ္နဲ႔တိုက္႐ိုက္ေတြ႕မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။မထင္မွတ္တဲ့ပံုစံေလးေတြနဲ႔ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကေလးေတြ အဆင္ေျပသြားေအာင္၊ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြမွန္ေအာင္၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြေတြ႕ေအာင္စသည္ျဖင့္ ပုံစံတမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ကူညီမွာပါ။ သာဓုေခၚတဲ့နတ္ကကုိယ့္ကို ကူညီလိုက္တယ္လို႔ေတာ့သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ကံအား ေလ်ာ္စြာ အဆင္ေျပသြားတယ္လုိ႔ပဲထင္မွာပါ။

ရြတ္တာဖတ္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရွးဆရာေတာ္ဘုရားေတြက မွန္(၃)မွန္နဲ႔ရြတ္ပါ လို႔ ၾသ၀ါဒေပးေလ့ရွိပါတယ္။

မွန္ (၃)မွန္ဆိုတာကအခ်ိန္မွန္၊ေနရာမွန္၊စာမွန္ပါ။ ဥပမာည(၉)နာရီ ပံုမွန္ရြတ္မယ္ဆိုရင္ ည(၉)နာရီ အခ်ိန္မွန္မွန္ ရြတ္တာပါ။

ေနရာမွန္ဆိုတာဘုရားခန္းမွာ ပံုမွန္ရြတ္မယ္ဆိုရင္ ဘုရားခန္းမွာ ေနရာမွန္မွန္ရြတ္တာပါ။

စာမွန္ဆိုတာ ရြတ္ဖတ္မယ့္ပါဠိကို နားလည္တဲ့သူဆီမွာသင္ယူၿပီးစာကို မွန္ေအာင္ရြတ္တာပါ။

မွန္ (၃)မွန္နဲ႔ ရြတ္ျဖစ္ေနရင္ကုိယ့္ရဲ႕ရြတ္ဖတ္မႈကို နာယူခ်င္တဲ့နတ္ေတြက ဒီလူသားဟာ ည(၉)နာရီဆို ဘုရားခန္းမွာပ႒ာန္းကို ပံုမွန္ရြတ္ေနက်။ ငါသြားနာယူမွပဲ ဆိုၿပီးည(၉)နာရီထိုးခါနီးဆိုရင္ နာယူမယ့္နတ္ေတြကႀကိဳေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေနမွာပါ။

အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲရြတ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ရြတ္ခ်င္တဲ့ေနရာမွာ အဆင္ ေျပသလုိ ရြတ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ နတ္ေတြကတကူးတကလာနာမွာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကံဳလို႔နာယူတာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ေန႔စဥ္ေတာ့ရြတ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ တခါတေလ(၇)နာရီရြတ္လိုက္၊ (၈)နာရီရြတ္လိုက္၊(၉)နာရီ ရြတ္လိုက္ဆိုရင္လည္း ရြတ္ခ်ိန္မမွန္တဲ့အတြက္ လာနာယူမယ့္နတ္ေတြ အတြက္အခက္အခဲျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။

ရြတ္တဲ့ေနရာကလည္းဘုရားခန္းရြတ္လိုက္၊ အိမ္ေရွ႕ရြတ္လုိက္၊အိပ္ခန္းထဲရြတ္လိုက္ဆိုရင္ နတ္ေတြဘယ္မွာႀကိဳေစာင့္ရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ ရြတ္တဲ့ေနရာမွာ စာေတြကမမွန္ဘူးဆိုရင္လည္းနာယူ ရတဲ့နတ္မွာ အဆင္ေျပမယ္မထင္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ေရွ႕ဆရာေတာ္ဘုရားေတြကမွန္(၃)မွန္နဲ႔ ရြတ္ဖို႔ ၾသ၀ါဒေပးခဲ့ၾကတာပါ။

ရြတ္တဲ့ေနရာမွာ နတ္ေတြကိုႀကိဳပင့္ဖိတ္တာရယ္၊ ရြတ္ၿပီးတဲ့အခါနတ္ေတြကိုအမွ်ေ၀တာရယ္ကိုေတာ့ မျဖစ္မေနလုပ္ရပါမယ္။ ဒါမွ သူတို႔နဲ႔ကိုယ္ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးရွိၿပီး အျပန္အလွန္ကူညီခ်င္စိတ္ေတြရွိမွာပါ။

ရြတ္တဲ့ဖတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သပၸာယသင့္ပံုခ်င္းတူခ်င္မွတူမွာပါ။ တခ်ဳိ႕ကေမတၱာသုတ္ရြတ္ရတာအားသန္မယ္၊ တခ်ဳိ႕ကပ႒ာန္း၊တခ်ဳိ႕ကဓမၼစၾကာ၊ တခ်ဳိ႕ကဂုဏ္ေတာ္၊တခ်ဳိ႕က ဒိ၀ါတပတိနဲ႔အ႒ာနေမတံဂါထာစသည္ျဖင့္ အားသန္ရာမ်ဳိးစံုရွိေနမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္၀ါသနာပါရာကုိယ္အားသန္ရာကို ရြတ္ဖတ္ဖို႔ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ရြတ္ဖတ္ရတဲ့အက်ဳိးေတြက ဒါတင္မကပါဘူး။ အက်ဳိးမ်ဳိးစံုရွိေနပါတယ္။ မွန္(၃)မွန္နဲ႔ရြတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါကုိယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ေက်နပ္ၿပီးစိတ္ပါ၀ါတခုရလိုက္သလို ခံစားရပါတယ္။ဒါကတကယ့္လက္ေတြ႕အက်ဳိးပါ။ တခါတေလမ်ားကိုယ့္ရင္ထဲမွာအကုသိုလ္စိတ္ေတြ ၀င္လာတဲ့အခါ၀ိပႆနာသေဘာအရဆိုရင္ ျဖစ္လာတဲ့အကုသိုလ္ကို ျဖစ္လာတဲ့အတိုင္း အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္၊အကုသုိလ္ျဖစ္တယ္ ဆိုၿပီး ၀ိပႆနာ႐ႈပစ္ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲမွာျဖစ္ေနတဲ့အကုသိုလ္ ကသိပ္ျပင္းထန္ေနတဲ့အတြက္ ၀ိပႆနာ႐ႈဖို႔ မလြယ္ေလာက္ပါဘူး။ျဖစ္ေနတဲ့အကုသိုလ္ကိုလည္း ေပ်ာက္ခ်င္တယ္။ ၀ိပႆနာလည္းမ႐ႈႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားမွာေရခ်မ္းကပ္လိုက္ပါ။

ၿပီးမွကုိယ္ အားသန္တဲ့ ဂါထာပါဠိတခုခုကို အသံ က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ရြတ္ပစ္လုိက္ပါ။လမ္းေလွ်ာက္ ၿပီးပဲ ရြတ္ရြတ္၊ထိုင္ၿပီးပဲ ရြတ္ရြတ္ႀကိဳက္သလို ရြတ္လို႔ရပါတယ္။စာေရးသူကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရြတ္ရတာကို ပိုအားသန္ပါတယ္။ ရြတ္ဖတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါျဖစ္ေနတဲ့ အကုသိုလ္ ကအသင့္အတင့္ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။

စိတ္ထဲကပဲရြတ္ေနမယ္ ဒါမွမဟုတ္ အသံထြက္႐ံုပဲ ရြတ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့အက်ဳိးက ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မွာပါ။အသံေတြမွာစြမ္းအားေတြရွိေနပါတယ္။ အဲဒီအသံ စြမ္းအားေတြကကုိယ္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္အေျခ အေနကိုတစိတ္တေဒသအေနနဲ႔ ကူညီ ပါလိမ့္မယ္။

ရြတ္ဖတ္ရတဲ့ တကယ့္ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ နိဗၺာန္ရဲ႕အေထာက္အပံ့ျဖစ္ဖို႔ပါပဲ။ ဒါကုိေတာ့အဓိကဦးတည္ခ်က္ ထားရမွာပါ။ဒါေၾကာင့္ ရြတ္ဖတ္ၿပီးတိုင္းလည္း ဤရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအဖို႔ဘာဂသည္ နိဗၺာန္၏အေထာက္အပံ့ျဖစ္ပါေစ” လို႔ အၿမဲမျဖစ္မေနဆုေတာင္းရပါမယ္။

အက်ဳိးေတြကေတာ့တကယ္ေက်နပ္စရာ အက်ဳိးခ်ည္းပါပဲ။မရြတ္ဖတ္ခင္ ဘုရားမွာ ေရခ်မ္းေလးကပ္ၿပီးမွ ရြတ္ရင္ရြတ္ရတာ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကိုေရခ်မ္းကပ္ၿပီးရင္ ရင္ထဲကိုေအးသြားတာပါပဲ။ အဲဒီအေအးဓာတ္ကေလးနဲ႔ရြတ္ရေတာ့ ရြတ္ဖတ္မႈကို အေထာက္အကူျပဳပါတယ္။

အဲဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲကုိယ့္မွာ ဘာလိုအပ္ ခ်က္မွလဲမရွိဘူး။ေလာကီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း မထားခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ လို႔လည္းရပါတယ္။ဘာေလာကီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွမရွိတဲ့အတြက္စိတ္ထဲမွာ ေပါ့ပါးေနသလို ေက်နပ္တဲ့အရသာတခုကိုလည္းပံုစံ တမ်ဳိးနဲ႔ခံစားေနရပါတယ္။ ေလာကီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုခုထားၿပီးရြတ္ေနရရင္ ေပါ့ပါးမႈမရွိဘဲ၀န္တခုခုကိုထမ္းၿပီး ရြတ္ေနရသလိုပါပဲ။

ရြတ္ဖတ္တဲ့အခါအသံထြက္ၿပီးရြတ္ တာက အေကာင္းဆံုးပါ။ဒါဆိုကုိယ့္အသံ ကုိယ္အာ႐ံုျပဳၿပီး ျပန္ၾကည္ညိဳလို႔လည္းရသလုိ၊ေဘးပတ္၀န္းက်င္က နာယူေနၾကတဲ့နတ္ေတြအတြက္ေကာ မိသားစုအတြက္ေကာကုသိုလ္လည္းတိုးပါတယ္။

တခုေတာ့ရွိပါတယ္။အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ ေအာ္ရြတ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ၾကားရတဲ့သူေတြ ကုသိုလ္မျဖစ္ဘဲစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္ မယ္။ဒါလည္းသတိထားစရာတခုပါပဲ။

ဦးဇင္းအရွင္ဆႏၵာဓိကကေတာ့စာေရးသူကို စာၾကည့္ၿပီးလို႔ ညေနခင္းေလးေတြၿခံထဲဆင္းတဲ့အခါ သစ္ပင္ရဲ႕သစ္ခက္သစ္ရြက္ ကေလးေတြကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီးသစ္ပင္ေလးအတြက္ရယ္၊ သစ္ပင္မွာရွိတဲ့ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြနဲ႔မျမင္အပ္တဲ့ ပုဂ္ၢိဳလ္ေတြအတြက္ရယ္ကို ေမတၱာသုတ္တေခါက္ ရြတ္ရြတ္ေပးဖို႔ေျပာပါတယ္။ တရက္ကို သစ္ပင္ တပင္ကုိေမတၱာသုတ္တေခါက္ ရြတ္ရြတ္ေပးသြားဖို႔ပါ။

ေမတၱာသုတ္တေခါက္ကဘာမွကို မၾကာပါဘူး။ သံုးမိနစ္၊ေလးမိနစ္ေလာက္ပဲရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တဒဂၤစိတ္ခ်မ္းသာမႈေလးက အရင္းထက္ပိုမ်ားေနပါတယ္။ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈေလးတခု ရင္ထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႔ဘ၀က သိပ္ေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းသြားတာပါ။

ေက်ာင္းတိုက္တည္စကေတာ့သစ္ပင္ဆိုလို႔ စာေရးသူမႀကိဳက္တဲ့ မေလးရွားပိေတာက္ပင္ႀကီးတပင္ပဲ ပါပါတယ္။အခုေတာ့ေက်ာင္းထဲမွာသစ္ပင္ေတြက ေတာအုပ္တခုနီးနီးျဖစ္သြားၿပီဆိုေတာ့ ဦးဇင္းအရွင္ဆႏၵာဓိကခိုင္းတဲ့အတိုင္း တေန႔တပင္ႏႈန္းလိုက္ရြတ္ဖို႔ဆို တႏွစ္နဲ႔ေတာင္ ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ရြတ္ဖတ္မႈေတြကေတာ့ ပံုစံမ်ဳိးစံုနဲ႔ရွိေနၾကမွာပါ။ တျခားစာေရးသူမသိတဲ့ ရြတ္ဖတ္မႈပံုစံေလးေတြလည္းပဲရွိေနဦးမွာပါ။ ဘယ္ပံုစံနဲ႔ပဲ ရြတ္ရြတ္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔နဲ႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔ကအဓိကပါပဲ။ဒီႏွစ္ခုက ေငြနဲ႔ယွဥ္လို႔မရတဲ့အရာေတြပါ။

ဘာပဲေျပာေျပာေရွးဆရာေတာ္ေတြမိန္႔ထားတဲ့ မွန္ (၃)မွန္နဲ႔ရြတ္ျဖစ္လုိက္ရင္ ေက်နပ္စရာတခုခုေတာ့ ရလာတာပါပဲေလ။။

credit>>ဆရာေတာ္ အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ)

mrcopy2110.blogspot.com