ပတိပူဇိကာ

ပတိပူဇိကာ

*************

ဤဝတၳဳသည္ ျမတ္စြာဘုရားေဇတဝန္ ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ကဝတၳဳျဖစ္၏။ ဤဝတၳဳ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းမွာလည္းသာဝတၳိျပည္သူ ပတိပူဇိကာ ဒါယိကာမကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းျဖစ္၏။ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူေသာဤဝတၳဳကို နာၾကားရေသာအခါသစၥာေလးပါးတိုင္ေအာင္ သိၾကသျဖင့္မ်ားစြာကုန္ေသာတရားနာ ပရိသတ္တို႔သည္ အရိယာမ်ားျဖစ္ၾကကုန္၏။ပါရမီ ရွိသူမ်ားအတြက္ စနက္တံသဖြယ္ျဖစ္ေသာ ေနာက္ဆံုးအေၾကာင္း သပၸါယကာရဏႏွင့္သာ တိုက္ဆိုင္လွ်င္ အရိယာျဖစ္ဖို႔ဆိုသည္မွာ ခဲယဥ္းလွသည္မဟုတ္။ ဤေလာက၌ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူလာ ျခင္းမွာ ရွိၿပီးသား အေဟာင္းမ်ားကို ေတာ္လွန္ကာ ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ မဟုတ္။ရွိၿပီးသား အေဟာင္းမ်ား အေပၚ၌ အသစ္ ကို အထြတ္တင္ရန္သာ ျဖစ္၏။ ဤေနရာ၌ အသစ္ ဟူသည္မွာသစၥာေလးပါးျဖစ္၏။ သခၤါရဟူသည္ ေနရာတိုင္း၌ရွိ၏။သခၤါရရွိလွ်င္ သစၥာေလးပါးသည္လည္းရွိသည္သာ ျဖစ္၏။အမွန္ အားျဖင့္သခၤါရဟူသည္သတၲေလာက၏တရားကိုယ္ ျဖစ္၏။ဩကာသေလာက၏တရားကိုယ္လည္း ျဖစ္၏။ပရမတၳအရဆိုလွ်င္ သတၲေလာကဟူသည္လည္းတကယ္ရွိသည္မဟုတ္။ ဩကာသေလာက ဟူသည္လည္းတကယ္ရွိသည္ မဟုတ္။သခၤါရေလာကသာလွ်င္တကယ္ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သတၲေလာကႏွင့္ဩကာသ ေလာကတို႔သည္သခၤါရေလာက၏ အသြင္မ်ားသာ ျဖစ္ၾက၏။ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မမူမီ ကာလက ဆိုလွ်င္ ထိုထို ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ သတၲေလာကႏွင့္ ဩကာသေလာကကို တကယ္အရွိအေနျဖင့္ သိၾက၏။သခၤါရေလာကကို တကယ္အရွိ အေနျဖင့္ သူတို႔ မသိၾက။သူတို႔သည္အနိစၥကိုလည္းသိၾကပါ၏။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔သိေသာ အနိစၥသည္ သမၼဳတိအနိစၥသာျဖစ္၏။သခၤါရအနိစၥ မဟုတ္။ သူတို႔သည္ ဒုကၡကိုလည္းသိၾကပါ၏။သို႔ရာတြင္ သူတို႔သိေသာ ဒုကၡသည္သခၤါရဒုကၡ မဟုတ္။ သမၼဳတိဒုကၡသာ ျဖစ္၏။ သူတို႔သည္အနတၲကိုလည္း သိၾကပါ၏။သို႔ရာတြင္ သူတို႔သိေသာ အနတၲသည္ သခၤါရအနတၲမဟုတ္။သမၼဳတိအနတၲသာျဖစ္၏။ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မမူမီကဆိုလွ်င္သူတို႔ သည္ သခၤါရေလာကကို မသိၾကဘဲသတၲေလာကႏွင့္ ဩကာသေလာကကိုသာသိၾကသျဖင့္ သူတို႔သည္ သံသရာသုခကိုရရွိေရးအတြက္သာ စိတ္ဝင္စားၾက၏။ထိုိ႔႔ေၾကာင့္ သူတို႔သည္ သံသရာသုခ ရရွိေရးအတြက္ ဒါနမႈ၊ သီလမႈ၊ဘာဝနာမႈတို႔ကို ျပဳလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေသာအခါက်မွသာ ေရွးေခတ္ အစဥ္အလာ ဒါနမႈ၊သီလမႈ၊ဘာဝနာမႈတို႔ အေပၚ၌သစၥာေလးပါးကို အထြတ္တင္၍ သံသရာလြတ္ေျမာက္မႈ သႏၲိသုခကို ရရွိရန္အတြက္ သခၤါရအနိစၥ၊သခၤါရဒုကၡႏွင့္ သခၤါရအနတၲတို႔ကိုတရားက်င့္သူမ်ားကိုယ္တိုင္ ျမင္ေအာင္ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္းျဖစ္၏။ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မမူမီကဆိုလွ်င္ ေလာက၌ အေကာင္းဆံုးဝါဒအေနျဖင့္ ကမၼဝါဒသာ ရွိခဲ့ပါ၏။ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူေသာအခါမွသာနဂိုမူလ ရွိၿပီးသား ကမၼဝါဒ အေပၚ၌သစၥာေလးပါးကို အထြတ္တင္ႏိုင္ရန္ ဉာဏဝါဒကိုေဟာၾကားေတာ္ မူျခင္းျဖစ္၏။ကမၼဝါဒအရက်င့္လွ်င္လူခ်မ္းသာကို ရ၏။ နတ္ခ်မ္းသာကို ရ၏။ျဗဟၼာခ်မ္းသာကိုရ၏။ ဉာဏဝါဒအရက်င့္လွ်င္နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ရ၏။ ဉာဏဝါဒအျမင္အရဆိုလွ်င္လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ၊ျဗဟၼာခ်မ္းသာ ဟူသည္ ခ်မ္းသာ မဟုတ္။ ဆင္းရဲသာ ျဖစ္၏။နိဗၺာန္ခ်မ္းသာမွသာ ခ်မ္းသာ ျဖစ္၏။ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေသာအခါ၌ကားဒါနသည္လည္းမူလနဂို ရွိၿပီးသားဒါနႏွင့္မတူ။သီလသည္လည္းနဂို ရွိၿပီးသားသီလႏွင့္မတူ။ဘာဝနာသည္လည္း နဂိုရွိၿပီးသားဘာဝနာႏွင့္မတူ။သစၥာ ေလးပါးကို အထြတ္တင္ထားေသာ ဒါန၊သီလ၊ဘာဝနာတို႔ပင္ ျဖစ္ၾကေလ၏။ သစၥာေလးပါးကို အထြတ္တင္ျခင္းဟူသည္မွာ မိမိတို႔ ျပဳလုပ္ထားေသာ ဒါန၊သီလ၊ဘာဝနာတို႔၌ အနိစၥသေဘာ၊ဒုကၡသေဘာ၊အနတၲသေဘာတို႔ကို ျမင္လာေအာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္းျဖစ္၏။အမွန္ အားျဖင့္ သခၤါရတရားတို႔၏အနိစၥသေဘာ၊ဒုကၡ သေဘာ၊အနတၲသေဘာကို ျမင္ပါမွဉာဏဝါဒအရ သစၥာဉာဏ္ကို ရမည္ျဖစ္၏။ သစၥဉာဏ္ကို ရပါမွလည္းနိဗၺာန္ခ်မ္းသာကိုရမည္ ျဖစ္၏။ ဤေနရာ၌ ဉာဏဝါဒဟူသည္မွာ ဝိပႆနာပင္ ျဖစ္၏။ဝိပႆနာဟူသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေသာအခါမွသာ သိရေသာ ဉာဏ္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ပရိသတ္အား တရားေဟာၾကားေတာ္မူတိုင္းသစၥာေလးပါးကို ထိုးထြင္း၍သိႏိုင္ေစရန္ဝိပႆနာကိုပါဝင္ေအာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ သစၥာေလးပါးမွ လြတ္ေသာတရားမည္သည္မရွိဟူ၍ ဆိုပါလွ်င္ဝိပႆနာမွ လြတ္ေသာ တရားမည္သည္လည္းမရွိ ေကာင္းေခ်။ သို႔ရာတြင္ တရားနာပရိသတ္တိုင္း ဝိပႆနာဆိုက္ေအာင္ သိခ်င္မွသိ၏။ဝိပႆနာ ဆိုက္ေအာင္ သိသူမ်ားကား တစ္ခုေသာေန႔တြင္ နိဗၺာန္ကိုမ်က္ေမွာက္ျပဳမည္ ျဖစ္၏။ဝိပႆနာဆိုက္ေအာင္ မသိသူမ်ားကား မိမိတို႔၏ကံအားေလ်ာ္စြာ လူ႕ဘဝလူ႕ခ်မ္းသာမ်ားကို ရခ်င္လည္း ရႏိုင္၏။နတ္ဘဝနတ္ခ်မ္းသာမ်ားကို ရခ်င္လည္းရႏိုင္၏။ျဗဟၼာဘဝ ျဗဟၼာခ်မ္းသာမ်ားကို ရခ်င္လည္းရႏိုင္၏။အခ်ည္းႏွီးေတာ့ မျဖစ္၊ တစ္ခုခုေသာ ခ်မ္းသာကို ရမည္ကားဧကန္ ျဖစ္ပါ၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားေဒသနာေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူေသာအခါတရားနာပရိသတ္၏ စ႐ိုက္အလိုက္ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။လယ္သမားကို ေဟာၾကားေတာ္မူေသာအခါလယ္ယာလုပ္ငန္းမွ သခၤါရ တို႔၏အနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၲကိုျမင္ၿပီး သစၥာေလးပါးကို ေပၚေပါက္လာေအာင္ ေဟာေတာ္မူ၏။ပန္းထိမ္သမားအား ေဟာၾကားေတာ္မူေသာအခါပန္းထိမ္လုပ္ငန္းမွ သခၤါရတို႔၏အနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၲကိုျမင္ၿပီး သစၥာေလးပါးကိုေပၚေပါက္လာေအာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားအား တရားေဟာၾကားေတာ္မူေသာအခါအျခား ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏စ႐ိုက္အရထိုထိုပုဂၢိဳလ္တို႔၏ လုပ္ငန္းမ်ားမွ သစၥာေလးပါးကို ေပၚေပါက္လာေအာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ဤသည္မွာ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ ၏အစြမ္းပင္ ျဖစ္၏။ ဤဝတၳဳမွာပန္းခူးျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာဝတၳဳ ျဖစ္၏။ထို႔ေၾကာင့္ ပန္းခူးျခင္းလုပ္ငန္းမွ သစၥာေလးပါးကို ေပၚေပါက္လာေအာင္ တရားေဒသနာေတာ္ကို တရားနာပရိသတ္အား ျမတ္စြာ ဘုရားကေဟာၾကားေတာ္မူျခင္းျဖစ္၏။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူသည့္အတိုင္းပင္ သစၥာေလးပါးသည္ ေပၚထြက္ခဲ့ပါ၏။ဝတၳဳမွာဤသို႔ ျဖစ္ပါ၏။ တာဝတႎနတ္ျပည္၌ မာလာဘာရီ အမည္ရွိ ေသာ နတ္သားတစ္ေယာက္သည္ ရွိ၏။မာလာဘာရီ နတ္သားတြင္ နတ္သမီးတစ္ေထာင္ အေျြခအရံရွိ၏။ တစ္ခုေသာေန႔တြင္ မာလာဘာရီ နတ္သားႏွင့္ နတ္သမီးတစ္ေထာင္တို႔သည္ ပန္းဥယ်ာဥ္သို႔ သြားၾက၏။ ပန္းဥယ်ာဥ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ နတ္သမီးငါးရာကပန္းပင္ေပၚသို႔တက္၍ပန္းမ်ားကို ခူးၾက၏။ေအာက္သို႔ ပစ္ခ်ၾက၏။ က်န္နတ္သမီး ငါးရာတို႔ကပစ္ခ်လိုက္ ေသာ ပန္းမ်ားကိုသီကံုးၾက၏။ ပန္းကံုးမ်ားျဖစ္ေသာအခါသူတို႔သည္ မာလာဘာရီ နတ္သားကို ဆင္ျမန္းၾက၏။အမွန္အားျဖင့္ နတ္သမီးတစ္ေထာင္တို႔၏စိတ္ထဲ၌ မာလာဘာရီ နတ္သားေက်နပ္ရန္သာဆႏၵရွိၾက၏။ အျခားသူတို႔အတြက္ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵဟူ၍ဘာမွ်မရွိ။ မာလာဘာရီနတ္သားေပ်ာ္လွ်င္ သူတို႔လည္းေပ်ာ္ၾက ၏။ မာလာဘာရီနတ္သားမေပ်ာ္လွ်င္ သူတို႔လည္း မေပ်ာ္ၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ နတ္သမီးတစ္ေထာင္ဟူသည္ အသြင္အားျဖင့္ ႐ုပ္ပိုင္းသေဘာအရတစ္ေထာင္ ျဖစ္၏။ စိတ္ပိုင္းသေဘာအရဆိုလွ်င္တစ္ခုတည္း ျဖစ္ေလ၏။မာလာဘာရီနတ္သား၏စိတ္ႏွင့္ နတ္သမီးတစ္ေထာင္ တို႔၏စိတ္သည္တစ္ခုတည္း ျဖစ္၏။ထို႔ေၾကာင့္အားလံုးသည္ တစ္ေယာက္တည္းသဖြယ္ ျဖစ္ၾက၏။အသြင္သာ ကြဲေသာ္လည္းသေဘာကားတစ္ခုတည္းျဖစ္ေလ၏။ ကံတို႔၏ အက်ိဳးေပးမႈသည္ဆန္းၾကယ္၏။ထို႔ေၾကာင့္ ကမၼဝိသေယာအစိေႏၲေယ်ာ-ကံ၏အရာသည္ အစိေႏၲယ်ျဖစ္သည္ ဟူ၍ဆိုျခင္းျဖစ္ပါ၏။ နတ္ျပည္၌ အမ်ိဳးသမီးအေရအတြက္က မ်ားျခင္းသည္လည္းသူတို႔၏ကံႏွင့္ သူတို႔ပင္ ျဖစ္၏။ ဥယ်ာဥ္ထဲ၌ပန္းပင္ေပၚတက္ေသာနတ္သမီး ငါးရာထဲကနတ္သမီးတစ္ေယာက္သည္ စုေတသြားၿပီး သူမ၏ကံအရသာဝတၳိျပည္အမ်ိဳးေကာင္း၏အိမ္၌ ပဋိသေႏၶသြား၍တည္ေန၏။ သူမ၏ဆႏၵအရ အမ်ိဳးသမီးပင္ ျဖစ္၏။သူမသည္အမ်ိဳးသား ျဖစ္လိုေသာဆႏၵမရွိ။ထို႔ေၾကာင့္သူမသည္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ရျခင္းျဖစ္၏။သူမသည္ အတိတ္ဘဝကို ျပန္လည္ မွတ္မိေသာဉာဏ္ကို ရ၏။ ထိုဉာဏ္ကို ဇာတိႆရဉာဏ္ဟူ၍ေခၚ၏။ သူမသည္ ဇာတိႆရဉာဏ္ျဖင့္ ျပန္လည္စဥ္းစားေသာအခါလြန္ခဲ့ေသာ ဘဝက မာလာဘာရီ နတ္သား၏ဇနီးနတ္သမီးျဖစ္ခဲ့သည္ကို ျပန္လည္ မွတ္မိ၏။မွတ္မိသည့္အေလ်ာက္ တာဝတႎသာနတ္ျပည္၌မာလာဘာရီ နတ္သား၏ဇနီးသာျပန္ျဖစ္လို၏။ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ႏိုင္ ရန္ကိုသာ ႀကံစည္၏။ ေတာင့္တ၏။ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာ ဟူသည္မွာ ဆန္းၾကယ္၏။ ေရွးေရစက္ေၾကာင့္လည္းခ်စ္ျခင္းေမတၲာသည္ ျဖစ္တတ္၏။ေရွးေရစက္ကိုပုေဗၺဝသႏၷိဝါသဟူ၍ ေခၚ၏။ပစၥဳပၸန္ ရင္းႏွီးမႈေၾကာင့္လည္းခ်စ္ျခင္းေမတၲာ သည္ ျဖစ္တတ္၏။ပစၥဳပၸန္ ရင္းႏွီးမႈကို ပစၥဳပၸႏၷဟိတ ဟူ၍ေခၚ၏။ေဒသနာေတာ္အရဆိုလွ်င္ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာ ျဖစ္ရာ၌ဤအေၾကာင္းႏွစ္ပါးသာ ရွိ၏။ဤသတို႔သမီးအတြက္ဆိုလွ်င္ ေရွးေရစက္သည္ မ်ားစြာျပ႒ာန္း၏။ ယခုအခါဤသတို႔သမီးကားတာဝတႎသာနတ္သမီး မဟုတ္ေတာ့။သာဝတၳိျပည္သူ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ေလာကထံုးတမ္းအရအရြယ္ေရာက္ လာေသာအခါသင့္ေလ်ာ္ရာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးလိုက္၏။ ဤသတို႔သမီးသည္ယခုအခါအိမ္ရွင္မ ျဖစ္သြားေလၿပီ။အိမ္ရွင္မျဖစ္သြားသျဖင့္ထိုေခတ္ ယဥ္ေက်းမႈအရအိမ္ရွင္မတို႔၏တာဝန္ဝတၲရားကို ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ပါ၏။ထို႔ျပင္ထိုစဥ္က သာဝတၳိျပည္၌သာသနာေတာ္သည္ထြန္းလင္း၏။ သာသနာေတာ္ထြန္းလင္းသည့္ အေလ်ာက္လည္း ဤသတို႔သမီးသည္ျမတ္စြာဘုရား၏သာသနာေတာ္၌ ၾကည္ညိဳ၏။ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကားေျမဩဇာ ေကာင္းေသာလယ္ယာႏွင့္ တူ၏။ေျမဩဇာေကာင္း ေသာ လယ္ယာ၌ မည္သည့္မ်ိဳးေစ့ကိုစိုက္စိုက္၊ စိုက္သမွ်သည္ ျဖစ္ထြန္း၏။ ထိုနည္းအတူပင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၌မည္သည့္ေကာင္းမႈကိုျပဳျပဳ၊ မိမိျပဳသမွ်ေကာင္းမႈသည္ မိမိလိုခ်င္ေသာအက်ိဳးကို ေပးသည္သာျဖစ္၏။ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ မ်ားကို ပုညေခတၲ ဟူ၍ ဆိုျခင္းျဖစ္၏။ ပုညေခတၲ ဟူသည္မွာ ေကာင္းမႈမ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးရာေျမဟူ၍ ျဖစ္၏။သာဝတၳိျပည္၌ ေကာင္းမႈမ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးရာေျမသည္ေပါမ်ားလွ၏။တကယ္တမ္း စိုက္ပ်ိဳးဖို႔သာအေရးႀကီး၏။ ဤသတို႔သမီးသည္ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၌ ေကာင္းမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္၏။ ျပဳလုပ္ေသာ ေကာင္းမႈမ်ား၏အက်ိဳးတရားအေနျဖင့္ မာလာဘာရီ နတ္သား၏ဇနီးျဖစ္ရန္သာ ဆုေတာင္း၏။ အျခား မည္သည့္ဆုကိုမွ်မေတာင္း။ထို႔ေၾကာင့္ ဤသတို႔သမီးကို ပတိပူဇိကာ ဟူ၍ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကအမည္ေပးထား၏။ ပတိပူဇိကာ၏အနက္မွာ လင္ေယာက်ာ္းကို ပူေဇာ္သူ ဟူ၍ ျဖစ္၏။ဤ၌ လင္ေယာက်ာ္းဟူသည္မွာ မာလာဘာရီနတ္သားျဖစ္၏။ လက္ရွိ လင္ေယာက်ာ္း မဟုတ္။သို႔ရာတြင္ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကမူ ပတိပူဇိကာ ျမတ္ႏိုးေသာလင္ေယာက်ာ္းဟူသည္ သာဝတၳိျပည္သားလက္ရွိ လင္ေယာက်ာ္းဟူ၍သာ မွတ္ထင္ၾက၏။မာလာဘာရီနတ္သားဟူ၍ မမွတ္ထင္ ၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားက ပတိပူဇိကာ ကို လင့္ဝတၲရား ေက်သူအျဖစ္လည္းေကာင္း၊သာသနာေတာ္အတြက္ ေက်းဇူးမ်ားသူအျဖစ္လည္းေကာင္းမွတ္ယူေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။မိခင္သဖြယ္ခင္မင္ေလးစားေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။

ပတိပူဇိကာသည္သာဝတၳိျပည္သားလင္ ေယာက်ာ္းႏွင့္သားေလးေယာက္ရ၏။ ထို႔ေနာက္ ပတိပူဇိကာသည္အသက္ အတိုင္းေန၍ ကြယ္လြန္ေလ၏။ ပတိပူဇိကာ ကြယ္လြန္ေသာအခါ သူမေတာင့္တသည့္ အတိုင္းပင္မာလာဘာရီ နတ္သားထံ၌ျပန္၍ ျဖစ္၏။ထိုအခ်ိန္၌ မာလာဘာရီနတ္သားႏွင့္နတ္သမီးတို႔သည္ ပန္းဥယ်ာဥ္၌ ေပ်ာ္ျမဴးတုန္းပင္ရွိေသး၏။လူ႕ျပည္၌ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာသည္ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္ ၌ တစ္ရက္ ျဖစ္ေလရာ ပတိပူဇိကာ ေပ်ာက္သြားျခင္း သည္ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္အတြက္ ခဏသာ ျဖစ္ေလ၏။ ပတိပူဇိကာကိုေတြ႕ေသာအခါ မာလာဘာရီ နတ္သားက အသင္နတ္သမီးကို မေတြ႕မိဘူး၊ဘယ္ေရာက္ေနတံုး ဟူ၍ ေမးျမန္းေသာအခါပတိပူဇိကာနတ္သမီးက မိမိသည္ နတ္သမီးဘဝမွစုေတ၍ သာဝတၳိျပည္၌ လူသြားျဖစ္ေၾကာင္း၊အမ်ိဳးေကာင္းသား တစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်၍သားေလးေယာက္ ရခဲ့ေၾကာင္း၊ယခု လူ႕ဘဝမွစုေတ၍ တာဝတႎ နတ္ျပည္၌ အရွင္မာလာဘာရီနတ္သားထံတြင္ နတ္သမီးျပန္ျဖစ္ပါေၾကာင္းျဖင့္ျပန္ၾကား၏။ ထို႔အျပင္ပတိပူဇိကာ နတ္သမီးကလူတို႔၏ သက္တမ္းသည္လူတို႔၏အေရအတြက္အရ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာဟူ၍ ဆိုရေသာ္ လည္း တာဝတႎသာနတ္တို႔၏အေရအတြက္အရဆိုပါလွ်င္ တစ္ရက္မွ်သာ ရွိေၾကာင္း၊လူတို႔သည္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာကိုပင္ႏွစ္ေပါင္းအသေခ်ၤကဲ့သို႔ မွတ္ယူၿပီးေကာင္းမႈကုသိုလ္ကိုမျပဳလုပ္ၾကဘဲ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာေလရာ၊မာလာဘာရီနတ္သားသည္ လူတို႔အတြက္မ်ားစြာသံေဝဂျဖစ္ေလ၏။ တာဝတႎသာ နတ္တို႔၏အျမင္အရဆိုပါလွ်င္ လူ႔ျပည္၌လူ႔သက္တမ္းအရႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ ဆိုသည္မွာ ဘာမွ်ၾကာလိုက္ေသာ ကာလမဟုတ္ ေၾကာင္း၊ဝဋ္ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္မေမ့ မေလ်ာ့ေသာ သတိတရားျဖင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို ႀကိဳးစား၍ ျပဳလုပ္သင့္ပါေၾကာင္းျဖင့္ မာလာဘာရီနတ္သားက ပတိပူဇိကာအား ေျပာၾကားၿပီးလူတို႔ အတြက္သံေဝဂ ျဖစ္ေလ၏။ ေနာက္ေန႔၌ရဟန္းမ်ားသည္ ပတိပူဇိကာ ဆြမ္းကပ္ရာဇရပ္သို႔ ေရာက္လာၾက၏။ဆြမ္းစားဇရပ္ သည္ ခါတိုင္းႏွင့္ မတူေတာ့။ေနရာ ထိုင္ခင္းမ်ား သည္လည္းသပ္သပ္ရပ္ရပ္ မရွိ။ေသာက္ေရသံုးေရ မ်ားသည္လည္းအဆင္သင့္မရွိ။အားလံုး ႐ႈပ္ေပြေန၏။ထိုအခါက်မွပတိပူဇိကာ ဒါယိကာမသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ေန႔ကကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းရဟန္းမ်ားသိၾက၏။ပတိပူဇိကာသည္ သာသနာေတာ္အတြက္ မ်ားစြာ ေက်းဇူးမ်ားသူ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကပတိပူဇိကာအေပၚ မိခင္သဖြယ္ ျမတ္ႏိုးၾက၏။ယခု ပတိပူဇိကာ ကြယ္လြန္ေၾကာင္းသိၾကေသာအခါပုထုဇဥ္ ရဟန္းတို႔သည္ ငိုေျြကးၾက၏။ရဟႏၲာ မ်ားမွာမူ ဓမၼ သံေဝဂျဖစ္ၾက၏။ငိုေျြကးျခင္းမျပဳၾက။ရဟႏၲာမ်ား သည္ ေသာကကိုလည္းပယ္ၿပီးၿပီ၊ပရိေဒဝကိုလည္း ပယ္ၿပီးၿပီ၊ေဒါမနႆကိုလည္းပယ္ၿပီးၿပီ။ထို႔ေၾကာင့္ ရဟႏၲာမ်ားအေနျဖင့္ငိုေျြကးျခင္းကိုမျပဳၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ရဟန္းတို႔သည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရား ထံေတာ္ေမွာက္သို႔ သြားေရာက္ၾကၿပီးနံနက္ပိုင္းက အေကာင္းပကတိ ျဖစ္ပါလ်က္ညဥ့္ပိုင္း၌ ကြယ္လြန္သြားေသာပတိပူဇိကာဥပါသိကာမ အေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ထားၿပီးယခုဥပါသိကာမသည္ မည္သည့္ဘံုဘဝ၌ျဖစ္ေနပါသနည္းဟူ၍ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားေသာအခါျမတ္စြာဘုရားက ပတိပူဇိကာ ဥပါသိကာမသည္ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္၌ခင္ပြန္းေဟာင္းျဖစ္သူ မာလာဘာရီ နတ္သားထံ၌ျပန္ျဖစ္ေၾကာင္းမိန္႔ၾကားေတာ္မူၿပီး၊ ဘဝကိုပန္းခူးျခင္းလုပ္ငန္းႏွင့္ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ေအာက္ပါအတိုင္းဂါထာျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ -ပန္းခူးသူသည္ ပန္းတို႔ကို အာသာရမၼက္ျဖင့္ ဆြတ္ယူသကဲ့သို႔၊ -ကာမဂုဏ္တို႔၏စုေဝးရာဘဝ၌ အာသာရမၼက္ ငမ္းငမ္းတက္ေနသူမ်ားကိုေသမင္းသည္ ဆြတ္ခူးေလ၏။ ကာမဂုဏ္တို႕၏စုေဝးရာဘဝဟူသည္ပန္းသဖြယ္ ျဖစ္၏။ပန္းခူးသူမ်ားသည္ မရေသးေသာ ပန္းမ်ားကိုလည္းအာသာရမၼက္ျဖင့္ဆြတ္ခူး၏။ခူးၿပီး ေသာ ပန္းမ်ားကိုလည္းမညႇိဳးႏြမ္းေအာင္ ထိန္းသိမ္း၏။ ညႇိဳးႏြမ္းသြားေသာ ပန္းမ်ားကိုမူ စြန္႔ပစ္ၿပီးေနာက္ထပ္ ပန္းမ်ားကိုခူးျပန္၏။ဤသည္မွာ ပန္းခူးသူတို႔၏ ဓမၼတာျဖစ္၏။ ပန္းခူးသူသည္မိမိ ခူးေသာပန္းမ်ားကို မိမိအတြက္ အလွဆင္ရန္ခူးသည္လည္းရွိ၏။ဘုရားတင္ရန္ ခူးသည္လည္းရွိ၏။ ေရာင္းဖို႔ရန္ခူးသည္လည္းရွိ၏။ အခမ္းအနား၌ အလွဆင္ရန္ပန္းခူးသည္လည္းရွိ၏။ အမွန္အားျဖင့္ပန္းခူးသူသည္ ပန္းမ်ားကိုသူ၏ ဆႏၵအတိုင္းအသံုးခ်ခ်င္သလို အသံုးခ်ေလ၏။ လူ႕ဘဝဟူသည္မွာလည္းပန္းမ်ားသဖြယ္ျဖစ္ပါ၏။ ပန္းမ်ားလွသလိုလူ႕ဘဝသည္လွပါ၏။ပန္းမ်ား ေမႊးသလို လူ႕ဘဝသည္ေမႊးပါ၏။ လွေသာ၊ေမႊးေသာ ပန္းမ်ားကိုပန္းခူးသူကခူးၿပီးသူအသံုးခ်ခ်င္သလို ခ်၏။ထိုနည္းအတူ လွေသာ၊ေမႊးေသာလူ႕ဘဝမ်ားကို ေသမင္းကခူးၿပီးသူ အသံုးခ်ခ်င္သလို ခ်ေလ၏။ လွေသာ၊ေမႊးေသာပန္းမ်ားကို ေလာက၌ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အသံုးခ်ရသလို လွေသာ၊ ေမႊးေသာလူ႕ဘဝမ်ားကိုလည္းေလာက၌ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အသံုးခ်၍ရပါ၏။ပန္းမ်ားကို ဘုရားတင္၍ပူေဇာ္သလိုမိမိတို႔၏ဘဝကိုလည္း ေလာကအတြက္ပူေဇာ္ႏိုင္ပါ၏။ဘုရားတင္၍ ပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ပန္းမ်ားကို ထိုက္ထိုက္ တန္တန္ အသံုးခ်သလိုေလာကအတြက္ ပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ မိမိတို႔၏ဘဝကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္အသံုးခ်၍ ရပါ၏။ပန္းအလွႏွင့္ ဘဝအလွကိုမည္သို႔ အသံုးခ်မည္နည္း။ ပန္း၏အလွသည္ ပန္းအတြက္လည္းျဖစ္၏။ ဥယ်ာဥ္မွဴးအတြက္လည္းျဖစ္၏။ ေလာကအတြက္လည္းျဖစ္၏။ထိုနည္းအတူ လူ႕ဘဝ၏အလွသည္ မိမိအတြက္လည္း ျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္လည္းျဖစ္၏။ ေလာကအတြက္လည္းျဖစ္၏။ရတနသုတ္ ပရိေတာ္၌ ျမတ္စြာဘုရားကဘဝ၏အလွကို ေလာကအတြက္၊ေဆြမ်ိဳးဉာတကာတို႔အတြက္ အသံုးခ်ရန္ စရိယာ အေနျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။ ေလာကတြင္ ျမင့္ျမတ္သူ ဟူသမွ်သည္ မိမိတို႔ဘဝ၏ အလွကိုရတနသုတ္ေတာ္လာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူ ထားသည့္အတိုင္း အသံုးခ်သည္ခ်ည္းျဖစ္၏။မိမိတို႔၏ဘဝအလွကို ထိုကဲ့သို႔ အသံုးမခ်သေရြ႕ကာလပတ္လံုးမိမိကိုယ္ကို မိမိကဘယ္ေလာက္ပင္ ေတာ္သည္ဟု ထင္ထင္ လူျဖစ္ေစ၊နတ္ျဖစ္ေစ၊ျဗဟၼာျဖစ္ေစမည္သူမဆို အညံ့ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ အမွန္အားျဖင့္မိမိတို႔၏ ဘဝအလွကိုျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္ မူသည့္အတိုင္း အသံုးခ်ႏိုင္မွသာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ စစ္စစ္ ျဖစ္မည္ျဖစ္၏။သို႔မဟုတ္ပါက ဗုဒၶဘာသာဝင္ အတုသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဤသည္မွာဂါထာ၏ဆိုလိုရင္းျဖစ္ပါ၏။