ဘယ္အရြယ္မွာ တရားအားထုတ္ရမလဲ

ဘယ္အရြယ္မွာ တရားအားထုတ္ရမလဲ

************

ဘယ္အရြယ္မွာ တရားအားထုတ္ရင္ အေကာင္း ဆံုးျဖစ္မလဲဆိုတဲ့ဒီေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖကိုမေျဖခင္ အာ႐ံုႏိႈးတဲ့အေနနဲ႔ အားလံုးၾကားဖူးၿပီးျဖစ္တဲ့ဝတၳဳေလး တစ္ပုဒ္ကို အရင္ေျပာျပရေအာင္ပါ။ မဟာဓနသူေဌး သားရဲ႕ဝတၳဳေလးပါ။ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္ကကုေဋ ရွစ္ဆယ္ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးသားတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။သူေဌးသားရဲ႕မိဘေတြကသားျဖစ္သူကို ခ်စ္လြန္းအားႀကီးလို႔ဒီတစ္သက္စားမကုန္ဘူးဆိုၿပီး ပညာ မသင္ေစဘဲ ကတာ၊သီခ်င္းဆိုတာ၊ တီးမႈတ္တာေလာက္ပဲ သင္ေစပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ သူ႕လိုပဲ ကုေဋရွစ္ဆယ္ ျြကယ္ဝခ်မ္းသာတဲ့ ပညာမတတ္တဲ့ သူေဌးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔အိမ္ေထာင္ခ်ေပးပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ကုေဋတစ္ရာ့ေျခာက္ဆယ္ျြကယ္ဝခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးလင္မယားေပါ့။ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ဘက္ မိဘေတြ ကြယ္လြန္သြားၾကေရာပဲဆိုပါေတာ့။ သူေဌးဆိုေတာ့ဘုရင့္ဆီကို ေန႔စဥ္ အခစားဝင္ ရပါတယ္။ဒါကိုေန႔စဥ္ေတြ႕ေနရတဲ့ အရက္သမား ေတြကစည္း႐ံုးဖို႔ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။တစ္ေန႔ သူေဌးသားဘုရင့္ဆီကျပန္အလာ လမ္းမွာ အရက္သမားေတြကအရက္ကိုေသာက္ျပ၊ အျမည္းကိုစားျပနဲ႔-အရွင္သူေဌးသား၊အသက္တစ္ရာရွည္ပါေစ၊ အရွင္သူေဌးသားကို အမွီျပဳၿပီး စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ရပါလို၏။လို႔ ဆုေတာင္းၾကပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ အရက္သမားေတြနဲ႔ေပါင္းမိၿပီးအရက္ေတြ ေသာက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ စာထဲမွာျပထားတာကေတာ့သူေဌးသားကေငြေတြကို ေဘးမွာပံုၿပီးသူ႕ရဲ႕ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ အရက္သမားေတြနဲ႔ပန္းေတြဝယ္ခိုင္းလိုက္၊ နံ႔သာေတြဝယ္ခိုင္းလိုက္၊ၿပီးေတာ့ တီးတတ္မႈတ္တတ္တဲ့ သူေတြေခၚၿပီးတီးခိုင္းမႈတ္ခိုင္း၊ သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့ သူေတြေခၚသီခ်င္းဆိုခိုင္း၊ ကတတ္တဲ့သူေတြကိုကခိုင္း၊ဆုေငြေတြကို တစ္ေထာင္ ႏွစ္ေထာင္မ်ိဳးဆုခ်လိုက္၊အရက္ေတြ ေသာက္လိုက္နဲ႔အလုပ္မလုပ္ဘဲ အရက္ခ်ည္း ထိုင္ေသာက္ေနလိုက္တာပစၥည္းေတြကုန္ခန္းၿပီး ေတာင္းစားရတဲ့ဘဝေရာက္သြားေရာပဲဆိုပါေတာ့။ တစ္ေန႔မွာ ျမတ္စြာဘုရားကေတာင္းစားေနတဲ့ သူေဌးလင္မယားကိုရဟန္းသာမေဏေတြက စားၾကြင္းစားက်န္ေတြေပးေနတာေတြ႕ျမင္ေတာ့ အရွင္အာနႏၵာကို ေအာက္ပါအတိုင္း မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ခ်စ္သားအာနႏၵာ၊အခုျမင္ေနရတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္စမ္းပါ။သူေဌးသားဟာ ပထမအရြယ္မွာ တကယ္လို႔စီးပြားရွာလိုက္ရင္ ဒီၿမိဳ႕မွာ ပထမအခ်မ္းသာဆံုးသူေဌးႀကီးျဖစ္လိမ့္မယ္။အိမ္မွ ထြက္ၿပီးရဟန္းျပဳတရားအားထုတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အရဟတၲ ဖိုလ္ကို ရလိမ့္မယ္။သူ႕မယားဟာလည္း အနာဂါမိ ဖိုလ္ကို ရလိမ့္မယ္။ဒုတိယအရြယ္မွာ စီးပြားရွာ လိုက္ဦးမယ္ဆိုရင္လည္းဒီၿမိဳ႕မွာ ဒုတိယအခ်မ္းသာဆံုးသူေဌးႀကီးျဖစ္လိမ့္မယ္။ ရဟန္းျပဳတရားအားထုတ္မယ္ဆိုရင္ အနာဂါမ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။မယားလည္းသကဒါဂါမ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ဒါမွမဟုတ္ သတိဥာဏ္ဝင္ၿပီးတတိယ အရြယ္မွာ စီးပြားရွာလိုက္ဦးမယ္ဆိုရင္လည္းတတိယ အခ်မ္းသာဆံုးသူေဌးႀကီးျဖစ္လိမ့္မယ္။ရဟန္းျပဳ တရားအားထုတ္မယ္ဆိုရင္ သကဒါဂါမ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။မယားကေသာတာပန္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အခုအရြယ္မွာေတာ့ အခ်ိန္ေတြလြန္ခဲ့ၿပီ။လူ႕ စည္းစိမ္ေတြမွဆုတ္ယုတ္ခဲ့သလိုရဟန္းအျဖစ္ဆိုတဲ့ မဂ္ဖိုလ္ေတြမွလည္းဆုတ္ယုတ္ခဲ့ၿပီ။ေရေျခာက္ေသြ႕ ေနတဲ့ ေရအိုင္ကိုေရာက္ရွိေနတဲ့ႀကိဳးၾကာငွက္လိုျဖစ္ ခဲ့ရရွာၿပီ။ အားလံုးၾကားဖူးထားတဲ့ ဝတၳဳေလးပါ။

အထက္ကဝတၳဳေလးမွာ ျမတ္စြာဘုရားကအရွင္ အာနႏၵာကိုမွတ္ခ်က္ခ်ျပတဲ့စကားေလးကအဓိက လိုရင္းပါ။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕အဓိကလိုရင္းမွတ္ခ်က္ ကေလးကိုပဲ ကိုင္ၿပီးေျပာရေအာင္ပါ။ ေလာကလူသားေတြေျပာေနၾကတဲ့ စကားရွိပါတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ပထမအရြယ္ပညာရွာ၊ဒုတိယအရြယ္ ဥစၥာရွာ၊တတိယအရြယ္ တရားရွာတဲ့။ဒီ ေဆာင္းပါးမွာေတာ့ တရားထူးတရားျမတ္ရဖို႔ နည္းလမ္းကိုပဲ ဦးစားေပးေရးသြားမွာဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြကို မသံုးသပ္ေတာ့ပါဘူး။ဒီေတာ့ တရားထူးတရားျမတ္ ရဖို႔ဘယ္အရြယ္ဟာ အခြင့္အေရးအသာဆံုးလဲဆိုရင္ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားေတာ္ကိုေထာက္ၿပီးပထမအရြယ္ဟာ တရားထူးတရားျမတ္ရဖို႔အခြင့္အေရးအသာဆံုးပါ။ မဟာဓနသူေဌးသားဝတၳဳေလးကိုထပ္အာ႐ံုျပဳ ၾကည့္ပါဦး။မဟာဓနသူေဌးသားလင္မယားဟာ ပထမ အရြယ္မွာသာတရားအားထုတ္ရင္ေယာက္်ားက ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီးမိန္းမကအနာဂါမ္ျဖစ္ရမွာပါ။ ပထမအရြယ္မွာသတိေမ့ၿပီးတရားအားမထုတ္ ျဖစ္တာ ထားလိုက္ပါဦး။ဒုတိယအရြယ္မွာ သတိသံေဝဂျဖစ္ၿပီးတရားအားထုတ္လိုက္မယ္ ဆိုရင္လည္းေယာက္်ားကအနာဂါမ္တည္ၿပီးမိန္းမက သကဒါဂါမ္ျဖစ္ရမွာပါ။ ဒုတိယအရြယ္မွာသတိေမ့ၿပီး တရားအားမထုတ္ျဖစ္တာထားလိုက္ပါဦး။ တတိယ အရြယ္မွာ သတိသံေဝဂျဖစ္ၿပီး တရားအားထုတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း ေယာက္်ားလုပ္သူကသကဒါဂါမ္ျဖစ္ၿပီး မိန္းမလုပ္သူကေသာတာပန္ျဖစ္ရမွာပါ။ အခုေတာ့ အရြယ္သံုးပါးလြန္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သလို တရားထူးတရားျမတ္ေတြနဲ႔ ေဝးသြားခဲ့ရပါၿပီ။ ဒီဝတၳဳေလးကိုေထာက္ၿပီးတရားထူးတရားျမတ္ရဖို႔ ပထမအရြယ္ဟာပထမအခြင့္အေရးအသာဆံုးပါ။ ဒုတိယအရြယ္ဟာဒုတိယအခြင့္အေရးအသာဆံုးပါ။ တတိယအရြယ္ဟာတတိယအခြင့္အေရး အသာဆံုးပါ။အဓိကေျပာလိုရင္းကေတာ့ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳ ေနတဲ့ ပထမအရြယ္ဟာ တရားထူး တရားျမတ္ရဖို႔အခြင့္အေရးအသာဆံုးျဖစ္သလို တရားအားထုတ္လို႔ အေကာင္းဆံုးအရြယ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူကေတာ့ လူငယ္ေတြနဲ႕ေတြ႕ရတဲ့အခါတိုင္း တရားအားထုတ္တာ ငယ္ေလေကာင္းေလပဲ လို႔ဆိုၿပီး အထူးပဲတိုက္တြန္းျဖစ္ပါတယ္။လူငယ္ေတြဟာ ေလာကီအာ႐ံုေတြ အမ်ားႀကီးမေတြ႕ရေသးေတာ့ တကယ့္ အျဖဴထည္ကေလးပါ။အေရာင္ မတင္ရ ေသးပါဘူး။ အေရာင္ မတင္ရေသးတဲ့ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္မွာ ဘာအေရာင္တင္တင္ စြဲပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျဖဴထည္အရြယ္ေလးေတြမွာ ဝိပႆနာအေရာင္ဆိုးေပးရင္ သိပ္စြဲလြယ္သလို သိပ္လည္းခိုင္ခန္႔ပါတယ္။ ဣႆာမစၦရိယရာဂေလာဘေဒါသေသာကစတဲ့ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြနည္းေနေသး တာရယ္၊႐ုပ္ကလည္းႏုပ်ိဳ၊နာမ္ကလည္း ႏုပ်ိဳေနတာေၾကာင့္တရားအားထုတ္ ရတာ အေကာင္းဆံုးအရြယ္ပါပဲ။႐ုပ္ကလည္း ႏုပ်ိဳ၊ နာမ္ကလည္းႏုပ်ိဳေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ ဘာလုပ္လုပ္ တက္တက္ၾကြၾကြရွိသလို ႐ုပ္ေနာက္ကိုနာမ္က ေကာင္းေကာင္းလိုက္ႏိုင္သလိုနာမ္ေနာက္ကိုလည္း ႐ုပ္ကေကာင္းေကာင္းလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ကမၼ႒ာန္းဆရာကထိုင္ဆိုလည္း ထိုင္လိုက္ႏိုင္တာပါပဲ။ထဆိုလည္းထçလိုက္ႏိုင္တာ ပါပဲ။စႀကႍေလွ်ာက္ဆိုလည္း ေလွ်ာက္လိုက္ႏိုင္တာပါပဲ။ဒီလို ျပင္မွတ္လိုက္ဆိုလည္းမွတ္လိုက္ႏိုင္တာပါပဲ။ဒါဟာ ႏုပ်ိဳျခင္းရဲ႕အခြင့္အေရးေတြပါပဲ။ ႏုပ်ိဳျခင္းဆိုတာဘဝမွာတစ္ႀကိမ္သာရတာပါ။ဘဝမွာ တစ္ႀကိမ္သာရတဲ့ ႏုပ်ိဳျခင္းဆိုတဲ့ အခြင့္ အေရးကိုရေနတုန္းမွာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ပစ္လိုက္တာဟာဘဝအတြက္ အဓိပၸာယ္ရွိသြားတာပါပဲ။ ႏုပ်ိဳတုန္းမွာ တရားအားထုတ္ပါဆိုေတာ့ ပညာသင္ၾကားမႈ၊အလုပ္လုပ္မႈ အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ၿပီးအားထုတ္ရမွာလားဆိုေတာ့အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ဝိပႆနာတရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အားထုတ္လို႔မရပါဘူး။ဆရာ လိုပါတယ္။နည္းလိုပါတယ္။ဆရာနဲ႔နည္း ရဖို႔အတြက္ရိပ္သာ တစ္ခုခုမွာ ဆယ္ရက္ျဖစ္ေစ၊ ဆယ့္ငါးရက္ျဖစ္ေစဝင္ ရပါ့မယ္။တစ္လေလာက္ ဝင္လိုက္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ လူဆန္ဆန္ေျပာရင္ေတာ့ သင္တန္းတက္လိုက္တာပါပဲ။ဒါဆိုရင္ နည္းေကာင္းေကာင္းရသြားပါၿပီ။နည္းရၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္အိမ္မွာ အခ်ိန္ပိုင္းေလးနဲ႔ အားထုတ္သြားလို႔ရပါတယ္။မနက္ နာရီဝက္၊ေန႔ခင္း နာရီဝက္၊ ညနာရီဝက္ေလာက္ အားထုတ္သြားႏိုင္တယ္ဆိုရင္ပဲမဆိုးပါဘူး။ တရားအားထုတ္ၿပီးစမွာ စိတ္ထားေလးေတြက ေကာင္းေနတတ္ပါတယ္။စိတ္ထားေလး ေကာင္းေနေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔ပဲစကားေျပာေျပာ အဆင္ကိုေျပေနတာပါပဲ။ တစ္ဘက္သားကမေခ်မငံ ေျပာလာရင္ေတာင္ကိုယ္က သည္းခံၿပီးသားျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ေန႕ခင္းပိုင္းေလာက္အေရာက္မွာေတာ့ စိတ္ထားကေလးကနည္းနည္းညံ့ခ်င္လာပါၿပီ။ဒီေတာ့ ဘက္ထရီ အားကုန္တဲ့အခါခ်ာဂ်င္ျပန္သြင္းရသလို ပါပဲ။ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲကို ဝိပႆနာခ်ာဂ်င္ နာရီဝက္ ဒါမွမဟုတ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ျပန္သြင္းရပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ ညပိုင္းက်ေတာ့ စိတ္ထားေလးက ညံ့ခ်င္လာျပန္ပါၿပီ။ဒါေၾကာင့္တစ္ခါဝိပႆနာခ်ာဂ်င္ နာရီဝက္၊ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ထပ္သြင္းရပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ဝိပႆနာခ်ာဂ်င္ မနက္ တစ္ခါေန႔လယ္ တစ္ခါညတစ္ခါတစ္ေန႔ သံုးခါေလာက္ေတာ့ ေန႔စဥ္ သြင္းေပးရပါတယ္။ ဒီအျပဳအမူေလးေတြဟာ ကိုယ့္ဘဝနဲ႕ကိုယ့္လုပ္ငန္း ခြင္ကိုအေထာက္အကူျပဳၿပီးသား ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေတြ႕ေနရတာဆိုေတာ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွားမသြားေအာင္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲကိုဝိပႆနာခ်ာဂ်င္ေလးေတြ အားကုန္ခါနီးတိုင္းျပန္ျပန္ သြင္းသြင္းေပးရပါတယ္။ တကယ္လို႔တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႔ အဆင္မေျပ ျဖစ္ၿပီး စကားကို ပက္ခနဲ ျပန္ေျပာမိခဲ့ၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားၾကည့္လိုက္ပါ။ဝိပႆနာခ်ာဂ်င္ အားကုန္ေနလို႔ဆိုတာေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ တရားအားထုတ္လို႔ရတဲ့ အရသာဟာ ဘာနဲ႔မွလဲလို႔ မရပါဘူး။ဒါကတရားအားထုတ္ဖူးသူတိုင္း သိပါတယ္။ မဝင္ဖူးေသးရင္ေတာ့ ]ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားဆိုၿပီးစိုးရိမ္ေနတတ္တာပါ။ ရိပ္သာထဲေရာက္သြားရင္ေတာ့သူလို ကိုယ္လိုလူေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ေတြ႕ၿပီးအဆင္ေျပသြားၾကတာပါပဲ။ ကဲ-ထားပါေတာ့။တတိယအရြယ္အိုမွတရားဝင္ၿပီပဲ ဆိုပါေတာ့။တတိယအရြယ္ ဆိုတာ ႐ုပ္ကလည္းအို၊ နာမ္ကလည္အိုလာပါၿပီ။႐ုပ္ကအိုလာၿပီဆိုရင္ ထိုင္ရထရတာ လည္းအဆင္မေျပေတာ့သလို ထိုင္တဲ့အခါမွာလည္းၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆယ့္ငါးမိနစ္တစ္ခါေလာက္ျပင္ျပင္ေနရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဝတဲ့လူေတြဆိုရင္ ထိုင္ရတာေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ပါတယ္။တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ လူတြဲနဲ႔မွထႏိုင္ ထိုင္ႏိုင္ပါ တယ္။ဒါဟာ႐ုပ္အိုျခင္းရဲ႕လကၡဏာတခ်ိဳ႕ပါ။ နာမ္အိုတယ္ဆိုတာကသတိေတြေမ့ေနတာပါ။ဥပမာ အခန္းထဲေဆးယူမယ္ဆိုၿပီးဝင္သြား၊ အခန္းထဲက်ေတာ့ ငါဘာယူမလို႔ပါလိမ့္ ဆိုၿပီးေမ့ေန၊ အခန္းထဲကေနအျပင္ျပန္ ထြက္လာၿပီးမွ ဪ ေၾသာ္ ငါေဆးယူဖို႔ ဝင္သြားတာပဲ ဆိုၿပီးသတိရၿပီး အခန္းထဲျပန္ဝင္ရ၊ဒါဟာ နာမ္အိုျခင္းရဲ႕လကၡဏာတခ်ိဳ႕ပါ။ တရားထိုင္တဲ့အခါမွာလည္း႐ုပ္အိုလာတဲ့အတြက္ ၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္၊ၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္ေတာ့ မၾကာခဏျပင္၊မၾကာခဏျပင္ေတာ့သမာဓိပ်က္။ ေနာက္ နာမ္ကအိုလာတဲ့အတြက္ ကမၼ႒ာန္း အာ႐ံုေပၚမွာသတိေကာင္းေကာင္း မကပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။နာမ္နဲ႔လုပ္ရတဲ့အလုပ္မွာ နာမ္ကအိုသြားတဲ့အတြက္ ေကာင္းေကာင္း အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့သေဘာပါ။ဒီေတာ့ သမာဓိကေတာ္ေတာ္နဲ႕မျဖစ္။သမာဓိ မျဖစ္ေတာ့ ဥာဏ္စဥ္ေတြကမထင္နဲ႔၊ကမၼ႒ာန္းဆရာက တရားစစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ေရွ႕ကေယာဂီငယ္ငယ္ ကေလးမေလးေတြကသာ ဘယ္လိုမွတ္လိုက္တယ္ ဘုရား၊ဘယ္လိုမွတ္လိုက္တယ္ ဘုရားနဲ႔ ေလွ်ာက္စရာေတြ တစ္ေလွႀကီးေလွ်ာက္သြား၊ ကိုယ့္မွာေတာ့ဘာမွေလွ်ာက္စရာမရွိ။ ဒီေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက်ၿပီးအိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္တစ္ခါတရားဝင္ဖို႔ သားသမီးေတြကတိုက္တြန္းရင္ တစ္ႀကိမ္တည္းနဲ႔ ေသမေလာက္ ေၾကာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။ဒါဟာ တတိယအရြယ္လို႔ေခၚတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ အိုျခင္းရဲ႕ဆိုးျပစ္လကၡဏာေတြပါပဲ။ ေနာက္ တတိယအရြယ္ရဲ႕ဆိုးက်ိဳးတစ္ခုလည္း ရွိပါေသးတယ္။ေယာဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ တရားေတြထဲမွာ အိုလာၿပီဆိုရင္ အိုပယ္ ျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလး မၾကာခဏပါေလ့ရွိပါတယ္။အိုပယ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကေလးကသိပ္လွတာပါ။အိုလာၿပီ ဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကကိုယ့္ကို ပယ္ထားလိုက္တာပါ။ထမင္းေကြ်း႐ံု၊အဝတ္ဆင္႐ံု ကလြဲလို႔ အႀကံဥာဏ္ယူတာတိုင္ပင္ေဆြးေႏြးတာေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေျမးေတြကတိုးတိုးတိုးတိုးနဲ႔ စကားေျပာေနမယ္၊ကိုယ္ကဒါကို ဟဲ့ ေျမးတို႔ ဘာေတြေျပာေနတာလဲလို႔သြားေမးမယ္။ဒီေတာ့ ေျမးေတြက အို ဒါလူႀကီးေတြရဲ႕ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ လူငယ္ေတြရဲ႕ကိစၥပါလို႔ ျပန္ေျပာခံရ။တခ်ိဳ႕ ေငြေၾကးလည္းခ်မ္းသာပါရဲ႕၊ပညာလည္းတတ္ပါရဲ႕၊ မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းကလည္းေပါပါရဲ႕၊သတင္းစာ စာအုပ္ေၾကာ္ျငာေလးကိုဖတ္ၿပီး သားေရ အရွင္ဆႏၵာဓိကရဲ႕ေနာက္ဆံုးထြက္စာအုပ္ကေလး ဝယ္ခဲ့ပါဦးလို႔မွာျဖစ္ လိုက္ပါရဲ႕။ တစ္ရက္လည္းပါမလာ၊ႏွစ္ရက္လည္းပါမလာ။ ရက္ေတြသာ ၾကာသြားတယ္ လိုခ်င္တဲ့စာအုပ္ကမရ။ ကိုယ္တိုင္ထြက္ဝယ္ဖို႔က်ေတာ့လည္းကားရွိေပမဲ့ ေမာင္းပို႔မယ့္သူ မရွိ။ဒါေတြဟာအိုပယ္ရဲ႕ထင္ရွားတဲ့ လကၡဏာဆိုးတခ်ိဳ႕ပါ။ တျခားဒီထက္ဆိုးတဲ့ကိစၥေတြလည္းရွိခ်င္ရွိဦးမွာပါ။ တကယ္လို႔သာ ပထမအရြယ္မွာတရားကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားအားထုတ္ခဲ့ရင္သူတို႔ဘယ္ေလာက္ပဲ အိုပယ္လုပ္ထားလုပ္ထား၊ကိုယ္ကကိုယ့္ဝိပႆနာ တရားေလးနဲ႔ေနေနလိုက္ရင္ အိုေပ်ာ္ ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဝိပႆနာတရားဆိုတာတစ္ေယာက္တည္း တစ္စိတ္တည္းအားထုတ္ရတာဆိုေတာ့သူတို႔အိုပယ္ လုပ္ေလကိုယ့္အတြက္ တရားမွတ္ရတာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေလပါပဲ။ တရားထူးတရားျမတ္ရတာကို ခဏထားလိုက္ပါဦး။ လူ႕ဘဝသက္တမ္းကို ေယဘုယ်ခုနစ္ဆယ့္ငါး ႏွစ္နဲ႔တြက္ရင္ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္အတြင္းဟာ တရားအားထုတ္လို႔ ပထမအေကာင္းဆံုးအရြယ္ပါ။ အသက္ငါးဆယ္အတြင္းဟာ တရားအားထုတ္လို႔ဒုတိယအေကာင္းဆံုးပါပဲ။က်န္တဲ့ တတိယအရြယ္သက္တမ္းကိုေတာ့ ဆက္မေျပာပါရေစနဲ႔။ကိုယ့္အရြယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူ႕ဘဝကိုရလာတယ္။ျမင့္ျမတ္တဲ့လူ႕ဘဝကို ရလာၿပီးလူ႕ဘဝရဲ႕အႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့ ဝိပႆနာတရားေလးမွ အားထုတ္မသြားရဘဲ ေသသြားမယ္ဆိုရင္လူ႕ဘဝကို ရလာတာ ဘာမွအဓိပၸာယ္မရွိေတာ့ ပါဘူး။လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးပါ။ မေသခင္ေလးမွာ ဒီဝိပႆနာ တရားေလးေတာ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ဗဟုသုတျဖစ္ ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ပါရမီပါသြားေအာင္ အားထုတ္သြား သင့္ပါတယ္။ ေလာကီထဲ ေနေနၾကတာဆိုေတာ့ ေလာကီအာ႐ံုေတြနဲ႔ေတာ့ ကင္းလို႔မရပါဘူး။ဒါေပမဲ့ ေမာ္ဒန္ေတြ၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ေတြ၊မန္ယူေတြ၊ အာစင္နယ္ေတြ၊ႏွစ္လံုးသံုးလံုးေတြ၊ ရာထူးဌာနႏၱရေတြ၊အျပန္အလွန္ တံု႔ျပန္မႈေတြ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနရမႈေတြနဲ႔ေတာ့ အရြယ္ သံုးပါးလံုးကိုအခ်ိန္ကုန္မသြားသင့္ပါဘူး။ဒါေတြကို ဘဝရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအေနနဲ႔ပဲ သေဘာထားသင့္ပါတယ္။ဘဝရဲ႕အဓိက အခန္းက႑ထဲမွာရွိမေနသင့္ပါဘူး။ ကဲ စာဖတ္သူ ဘယ္အရြယ္ဟာ တရားအားထုတ္လို႔ အေကာင္းဆံုးလဲလို႔ေမးလာခဲ့ရင္ ပထမအရြယ္ပါပဲ။ ဘဝမွာတစ္ႀကိမ္သာရတဲ့ႏုပ်ိဳျခင္းကို ဝိပႆနာအရာမွာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အသံုးခ်ပစ္လိုက္စမ္းပါ။

mrcopy2110.blogspot.com

credit>>လမင္းငယ္(ဟုမၼလင္း)